Jubileums zijn er om gevierd te worden. Helaas raken veel van deze jubileums vanwege de almaar voortdurende corona pandemie in het vergeetboek. Ook het jubileumjaar van een van de roemruchtste teams dat ooit door onze vereniging is voortgebracht, dreigde dit te overkomen. Maar oud-spelers en andere geïnteresseerden, niet getreurd. Daar komt nu verandering in middels een terugblik in vogelvlucht.
Het negende elftal. De wat (beter gezegd veel) oudere leden van Be Quick ’28 kennen dit team nog ongetwijfeld. Waar veelal het eerste elftal de aandacht trok, bouwde het negende in de jaren 70 van de vorige eeuw in de luwte van het eerste aan een geweldige prestatie, die zowel regionaal als internationaal tot de verbeelding sprak. Gespeeld wordt dan in de vierde klasse van de KNVB afd. Zwolle. In jaren van redelijke anonimiteit werd er gebouwd aan een team dat haar hoogtepunt vond in het seizoen 1976-1977. Langzaam kreeg het team dat in 1977 het kampioenscha behaalde gestalte. De selectie bestond onder andere uit Jan van Ommen, Bart Walda, Chris Oord, Meep Bouw en Werner van Veen, die het vrijwel onverslaanbare verdedigingsblok vormden. Gevolg daarvan was dat doelman Herman Herbrink slechts af en toe eens een terugspeelbal kreeg te verwerken en een aantal keren de bal bij een tegendoelpunt uit het net moest halen. Daarnaast een ijzersterk middenveld en voorhoede met onverzettelijke en snelle spelers als Jan Hoedemaker, Ap Brands, Ubo Eikema, Henk Veldkamp, Ben van Dijk, de broers Jolke en Marinus Springer en Hans de Vries, die altijd wel het doelnet van de tegenstander wisten te vinden. Veelzeggend hierbij zijn de doelcijfers in dat topjaar: 65-24!
Trainingen liet het team veelal aan zich voorbijgaan. Enerzijds vanwege de meestal belabberde staat van het toenmalige trainingsveld. Anderzijds omdat een aantal spelers van buiten de stad moesten komen, maar tevens ook om tegenstanders niet al te veel te overvleugelen en hen op die manier toch een kans te geven. Die non-trainingsarbeid resulteerde in het seizoen 1976-1977 tot 17 zeges, 3 gelijke spelen en slechts 2 nederlagen, en de al eerder gememoreerde doelcijfers van 65-24.
De warming up bestond veelal uit een wandeling van de kleedkamer naar het desbetreffende speelveld, alwaar de peuken aan de zijlijn gedoofd werden en de bal wat heen en weer werd geschoten en er afgewerkt werd op het doel, zodat doelman Herman in ieder geval nog het idee had dat hij niet voor niets was meegekomen. Tegelijkertijd werd de warming up van de tegenstander uitvoerig aanschouwd en het speelplan daar enigszins op afgestemd. Maar wel altijd uitgaande van de eigen kracht.
Dit gehele concept, selectie, minimale trainingsarbeid en speelplan, zou op 14 mei moeten leiden tot het kampioenschap in de uitwedstrijd bij en tegen HTC. Onder het oog van de altijd in grote getale aanwezige supporters hadden de Tuinders echter andere snode plannen die middag en stuurde het negende met een 1-0 nederlaag terug naar de andere kan van de Vecht.
Geheel tegen de trainingstraditie in werd toch maar besloten tot een heus trainingskamp. Een relatie in de bakermat van het voetbal was het succesverhaal van het negende inmiddels opgevallen en bood het team een oefenwedstrijd in Londen aan, om het toch enigszins aangetaste zelfvertrouwen weer wat op te krikken. De uitnodiging werd dan ook dankbaar aanvaard, want dat kampioenschap moest en zou er komen.
Op woensdag 18 mei vertrok derhalve een groot deel van de selectie met aanhang per trein naar Vlissingen om vandaar met de nachtboot af te varen naar Sheernes, vanwaar de verplaatsing per trein naar Londen plaats vond.
Na een lange vermoeiende reis werd tegen het middaguur midden in Londen op Piccadilly Circus het Regent Palace Hotel betrokken. In de daaropvolgende avond werd in de Beefeater een spetterend eet- en drankfestijn meegemaakt, inclusief zwaardvechters, minstreels, een buikdanseres en veel, heel veel kannen bier en wijn. Om in de vochtige stemming te blijven werd de volgende dag een bezoek gebracht aan een van de beroemdste pubs in Londen, Dirty Dick, die zijn naam moeiteloos eer aan deed. Vervolgens werden de dagen gevuld met de in Londen gebruikelijke bezichtigingen, winkelbezoeken en een bezoek aan een wat schimmige en dubieuze gelegenheid in Soho. De zaterdag bruiste het centrum van Londen nog meer dan gewoonlijk. Niet alleen omdat de aanwezigheid van het negende inmiddels bekend was geworden bij de Londenaren, maar meer nog vanwege de Cup Final tussen Manchester United en Liverpool, die uiteindelijk met 2-1 door Manchester werd gewonnen. Aangezien het zaterdag was, en het negende altijd gewend was die dag geruime tijd in het clubhuis door te brengen, werd er besloten wederom een bezoek aan een pub te brengen, waar het team verzeild raakte tussen de supporters van beide bekerfinalisten.
Het spreekt voor zich dat het ook ditmaal nu weer gezellig en laat werd.
De laatste dag, zondag, stond al weer vroeg in het teken van de terugreis. Gelouterd werd in Zwolle op 22 mei weer vaste voet op het continent gezet. Op 28 mei zou dan eindelijk dat moeten gebeuren waar de afgelopen jaren naar toe was gewerkt. In de uitwedstijd in Nijeveen tegen het altijd lastige SVN werd dan eindelijk de kroon op het werk gezet door middels een 0-1 overwinning het kampioenschap veilig te stellen en promotie naar de derde klasse te bewerkstelligen.
Snel werd richting thuishaven gezet waar de ontvangst bij terugkomst overweldigend was. In een bruisend clubhuis werd het team boven aan de trap verwelkomd en gefeliciteerd door de voorzitter van de seniorenafdeling Herman Ulderink en door Gerrie en Henk van der Kolk, die het gebruikelijke “kampioenskratje” aanboden. Het is overbodig te vermelden dat het clubhuis die zaterdagavond nog lang op zijn grondvesten schudde. Een geweldig seizoen werd op deze wijze afgesloten. De gedachten bij menig oud-speler en aanhang gaan hier nog vaak naar terug. Evenals de gedachten vaak terug gaan naar Jan Hoedemaker en Bart Walda, spelers waarvan veel te vroeg afscheid moest worden genomen.
Nu zal de attente lezer zich afvragen wat er was met de in de kop van deze terugblik vermelde wedstrijd die niet doorging. Welnu, die ging inderdaad dus niet door. Vanwege een foutje dan wel misverstand ontstaan door de Engelse taalbarrière, was de tegenstander van mening dat wij niet meer kwamen. Gelukkig hadden wij daardoor wel meer tijd in Londen beschikbaar voor bovenvermelde activiteiten. Zo heeft dus elk nadeel inderdaad een voordeel
Wat mooi zou het zijn als dit team na 45 jaar nog eens samen zou komen om nog een keer na te genieten en oude verhalen op te dissen. Belangstelling? Stuur een mailtje naar chrisoord@home.nl. Ken je een oud-speler van dit team waarvan je weet dat die dit artikel niet zal lezen, wijs hem daar dan svp op.
Bron van bovenstaande is het artikel in de toenmalige Be Quicker van “De Kicker”.
