Dit jaar bestaat het vrouwenvoetbal 50 jaar bij Be Quick ‘28. Een prachtige mijlpaal. Door omstandigheden konden we dat dit jaar echter niet vieren zoals we dat normaal zouden doen. De feestelijkheden gaan we nu verplaatsen naar de zomer van 2022. In de aanloop daarnaar toe willen we op de website de nodige aandacht geven aan wat er de afgelopen 50 jaar zoal gebeurde met het vrouwenvoetbal in onze club.
Vrouwen en sport, het was niet altijd een vanzelfsprekende combinatie. Het leidde tot veel discussie en het zorgde voor de nodige controverse. Dat gold voor het vrouwenvoetbal al evenzeer. Maar in 1971 kwam er op voetbalgebied dan toch een opening: na een groeiend aantal initiatieven ging de KNVB overstag en vanaf dat jaar werd het vrouwenvoetbal erkend. Ook Be Quick ging mee in deze maatschappellijke ontwikkeling. In de persoon van Wim van Tongeren werd bovendien een enthousiaste medestander gevonden. Waar bij andere clubs het vrouwenvoetbal vaak weer verdween, daar bleek het bij ons levensvatbaar te zijn. 50 jaar vrouwenvoetbal bij Be Quick, een mooi moment om herinneringen op te halen. In deel 1 bleken we terug met drie speelsters uit de beginjaren: Henny Bredewout-Hazeleger (64), Rita Terwal (64) en Wilma Drost (64). Over de opstart van wat inmiddels een maatschappelijk fenomeen is.
V.l.n.r. Henny Bredewoud-Hazeleger, Rita Terwal-Thijs en Wilma Drost.
Het prille begin
Bij de start van het vrouwenvoetbal bij Be Quick moeten we in ieder geval naar het Meandercollege van begin jaren ’70. Vandaar uit zijn meerdere speelsters naar Be Quick gekomen.
Henny: “Eigenlijk gaat dat lijntje al terug naar de Dokter de Visserschool in Holtenbroek. Veel meiden kende ik al daar van.”
Wilma: “Volgens mij zaten we met een groepje thuis bij Wim van Tongeren. Ik had al een vader die betrokken was bij Be Quick en drie voetballende broers. De keuze voor Be Quick was voor mij ook wel logisch.”
Rita: “Ik kwam er in het tweede of derde jaar bij, door de vriendinnenclub van school. Ik zat eerst nog bij de turnafdeling van Be Quick, want in die jaren was het nog een omnivereniging.”
Wim van Tongeren
Bij Be Quick stuitten de vrouwen op een al snel enthousiaste wordende Wim van Tongeren, terwijl in bestuurskringen nog niet iedereen ‘om’ was als het ging over vrouwenvoetbal.
Henny: “Wim van Tongeren stak misschien ook wel z’n nek uit.”
Wilma: “Ik herinner me nog de vergaderingen, gewoon bij hem thuis.”
Henny: “Inderdaad, aan de Van Diemenstraat, dan zat ook de hele kamer vol.”
Wilma: “Hij deed ook de trainingen, werkte aan onze techniek.”
Henny: “En als de voetbalvelden gesloten waren aan het begin van het seizoen dan gingen we rennen door mul zand, op de Agnietenberg. Net als de mannen.”
Wilma: “Met partijtjes was hij scheidsrechter. Altijd supereerlijk.”
Een van de eerste foto’s in de nieuwe kantine van Be Quick.
Zwolsche Boys
Rita: “Toen ik er net bij was, kwam er ook een groep meiden van Zwolsche Boys over, waaronder Marijke Stegeman.”
Henny: “Bij Zwolsche Boys stopte het, waarschijnlijk vanwege teveel zwangerschappen.”
Wilma: “Daardoor kwam er meiden bij die écht goed konden voetballen.”
Henny: “Ik was snel, maar als voetbalster niet echt getalenteerd. Maar de meiden die van Zwolsche Boys kwamen waren beter, fanatieker. Later kwam er ook nog meiden bij uit Berkum, uit Hasselt. Op een zeker moment ben ik afgehaakt en werd ik toeschouwer.”
Trainingen en wedstrijden
Hoe ging het in de beginfase? Werd er veel getraind? Was er competitie?
Henny: “Er werd een keer per week getraind. Op zaterdagmorgen denk ik. Soms werd dat afgewisseld met een wedstrijd tegen een jeugdelftal of een wedstrijd in de omgeving.”
Wilma: “Ik denk niet dat we competitie speelden. Daar kan ik me ten minste niets van herinneren.”
Henny: “In veel kleinere dorpjes hadden ze vaak ook al een damesteam. Dan reden onze ouders daar naar toe.”
Rita: “Volgens mij speelden we wedstrijden in Dalfsen en bij Hattoheim. Misschien een kleine competitie.”
De theewagen bij Be Quick Met Wim van Tongeren en Henny.
Gezelligheid troef
Voetballend waren ze dan niet allemaal even getalenteerd. Het mocht de pret niet drukken.
Henny: “Het was echt een vriendinnengroep. We hielden allemaal van voetbal. Het was ook zo dat we elkaar vanaf de lagere school al kenden (de al genoemde Dokter de Visserschool in Holtenbroek, GG).”
Wilma: “We hadden echt heel veel plezier. Ik herinner me ook nog dat we naar Brunsbüttel (Noord-Duitsland, regio Hamburg, GG.) gingen.”
Rita: “We reisen met elkaar ook A1 achterna. Om wedstrijden te bekijken . En ook samen met A1 naar Brunsbüttel.”
Wilma: “Brunsbüttel was een groot feest. Een beginnend meidenteam en dan meteen een wedstrijd in het buitenland spelen. We keken natuurlijk ook op tegen de jongens van A1. Die konden goed voetballen. In Duitsland werden we allemaal bij gezinnen ondergebracht. De ontvangst was bijzonder vriendelijk overal. Een soort wiedergutmachung. We gingen iedere avond uit, maakten toeristische uitstapjes. Een mooie herinnering.”
Gerda Visser, Anneke van de Vegt (e), Lucy Damman, Jacobine Kolk, ? , Wilma Drost, Hermine Moonen, ? , Thea Huisman, Riet van Assen, Henny Hazeleger, Loes Boetes, ? , ? ,?
Reacties uit omgeving
Het duurde enkele decennia voordat het vrouwenvoetbal breed werd geaccepteerd. Wat hebben deze pionier-voetbalvrouwen daarvan gemerkt?
Rita: “Mijn ouders vonden het wel leuk dat ik ging voetballen.”
Henny: “Mijn vader vond het niet veel dat ik ging voetballen. Hij had liever gehad dat ik op atletiek ging, want ik was snel. Hij is denk ik maar een keer wezen kijken. Maar van vriendinnen en klasgenoten kreeg ik voornamelijk positieve reacties.”
Wilma: “Ik kwam uit een gezin met een aantal voetballende broers. Geen negatieve reacties gehad. Mijn ouders vonden dan wel dat ik van volleybal af moest. Want twee sporten, dat was teveel van het goede.”
Meedraaien in de vereniging
Rita: “We bleven ook niet aan de zijlijn staan in de vereniging. We hielpen mee bij de koffie- en theewagen.”
Wilma: “Thee zetten met al die witte plastic bekertjes.”
Henny: “Aanvankelijk stond de kantine vrij ver weg van de velden. Wim van Tongeren vroeg ons toen om mee te helpen met de koffie- en theewagen. Zonder de vrouwen was die koffiewagen er waarschijnlijk niet gekomen. Het was ook heel gezellig. Het werd een soort hangplek en na afloop van de wedstrijden kwamen daar ook de jongens naar toe.”
Wilma: “Het was natuurlijk erg interessant dat de jongens langs kwamen. Die leeftijd hadden we.”
En van het een kwam het ander: Henny: “Bij Be Quick heb ik ook mijn man Harry ontmoet. Inmiddels zijn we al meer dan 40 jaar samen.” Be Quick als huwelijksmarkt: ook Rita kwam haar man Hielco tegen op de club.
Blijvend contact
Rita: “Ik ben er enkele jaren bijgeweest, maar ik kijk er met veel plezier op terug.” Dat het verenigingsleven niet zomaar iets is dat blijkt. Sommige contacten zijn voor altijd.
Henny: “Op 23 oktober hadden we nog een etentje met een groepje oud-speelsters. Daar was de aanhang ook bij.” Behalve Wilma, Rita en Henny waren daar ook Annet Ester en Gerry Mensink-Van de Vegt nog bij. Vijf speelsters van het eerste (of tweede) uur.
Wilma: “We zien elkaar nog met alle verjaardagen, feesten en partijen. En we gaan nog wel eens een lang weekend weg. Meestal in Nederland.”
In het voorjaar van 2022 willen we op de website nog meer aandacht besteden aan 50 jaar Vrouwenvoetbal bij Be Quick.
Gerco Grevers
Brunsbüttel. V.l.n.r. Loes Boetes (?), Annet Ester, Lucy Damman, ? , ? , Jacobine Kolk, Thea Huisman, Rita Thijs, Wilma Drost, Gerry van de Vegt, Riet van Assen, Annette Dragt, Anneke van de Vegt.
){kind=link}